Dişil Ayna

gibi geçiyor boğazımızdan hayat denilen hava

görüyorum, karnı aç ekmek fırınları

yüzü asık lunapark çocukları

üstü başı düzenli, içi darmadağınık

insan kırıntıları

toplayıp yerden kimse almıyor sizi

gibi esiyor iki taraflı her yerim cereyan

bomboş ve üst üste üşüme konakları

sıramı devralan yalnızlık, kimden satın aldın

kime sattın

kuş tüyü uykularını 

kelimenin kuyusunu kazanlar, denizleriniz bir rahat mavi

diliniz kemirgen,

sıtma kuşları hem bu başınıza üşüşen

yeriniz iyi 

gibi geçiyordum uğradım yokluğunuza

kırılganlığı kalmadı, kırıldı dişil ayna