Kimsenin kırmızı yağmuru yok

kimsenin kırmızı yağmuru yok
göğsümü kanadından tutmayın, kırılır
yağmur suyu ile tarardı annem saçlarımı
bundan bulut kokar ağzım
kimsenin geçmişi yok gününe dokunmayan
uzaklara deniz çizdim derin
alıp kendi koyuluğumdan

bekledim, bekliyorum suya değsin ayaklarım
mevsimleri açtım ortasından
kimsenin kırmızı yağmuru yok diye
gül kestim bahçenize
solmadan

kalmış babamın bıyıklarında gördüm
edilmemiş tebessümler
gibi gelirdi annem mutfaktan
iyi ki uzanamaz çocukluğun raflarına
büyükler